ก่อนเริ่มเรียนเนี่ย
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเดินผ่านป้ายโฆษณาคอร์สสอนภาษาอังกฤษแถว BTS เพลินจิตอะ เห็นรูปคนยิ้มแย้มพูดกับฝรั่งแล้วแบบ… อึ๊ก นึกขึ้นได้ว่าทุกทีเจอลูกค้าต่างชาติทีไรมือเย็นทุกที นึกศัพท์ไม่ออก พูดติดขัดเหมือนรถติดยันสี่โมงเช้า เลยยืนกดเบอร์โทรศัพท์ที่ป้ายไว้ก่อน
พอถึงวันแรกเรียนอะ
ครูเขาทำให้สบายใจมากเลย เข้าไปหน้างงๆ เพราะกลัวโดนไล่ให้พูดตั้งแต่บทแรก แต่ครูแกบอก “ไม่เป็นไรค่อยๆ ไป” นี่แหละที่ทำให้หายใจออก เริ่มจาก:
- นั่งฟังครูเล่าเรื่องไปเที่ยวบางเขนให้ฟังเป็นภาษาอังกฤษก่อน (บางคำก็ไม่รู้เรื่องแต่พยายามจับใจความ)
- ได้เล่นเกมจับคู่กับเพื่อนใหม่ชื่อนุ่น แบบว่าระบายสีรูปอาหารแล้วให้ทายว่าคืออะไร ตอนตอบนุ่นพึมพำว่า “ไก่… chicken?” เราก็รีบเสริม “Yes! Fried chicken!”
- บ้านารอบละห้านาทีให้ฝึกกับครูตัวต่อตัว แรกๆ เหงื่อแตกเพราะกลัวพูดผิด แต่ครูเขาช่วยเสริมให้ถูกยังไม่ชี้นิ้วด่าเลย
อุปสรรคของคนขี้เขิน
อาทิตย์ที่สองเริ่มมีโจทย์ให้พูดหน้าห้อง หัวใจเต้นดังกว่าเสียงตัวเองพูดอีก ตอนแสดงบทสนทนาสถานการณ์ซื้อของ เพื่อนบอกว่าเรายืนกุมกำไลไว้ตลอด เลยเปลี่ยนแผน:
- ก่อนเข้าเรียนทุกวันยืนหน้ากระจกพูดคนเดียวที่บ้านซะ 10 นาที
- ซุ่มฟังฝรั่งแถวสวนลุมฯ ในวันหยุด จดศัพท์แปลกๆ ที่เขาใช้จริง เช่น “cheers” แทน “thank you”
- ฝึกกับพนักงาน Seven ตอนซื้อกาแฟจะยืดเวลานิดหน่อย โดยไม่ต้องรบกวนคนข้างหลังด้วยการพูดคำง่ายๆ อย่าง “Hot, no sugar, please!”
ผลลัพธ์ที่ไม่ได้วาร์ปมา
ครึ่งคอร์สผ่านไป อยู่ดีๆ ก็เซอร์ไพรส์ตัวเอง วันหนึ่งมีฝรั่งหลงทางมาถามทางหน้าตึก ปรากฏว่าเราชี้ทางแถวคิวรถเมย์ได้โดยไม่ติดขัด! แต่เรื่องจริงคือ:
- ตอนอธิบายนั่น… ตาทำcontact lensย้อยนิดหน่อย
- บางคำออกเสียงเพี้ยนจนฝรั่งขมวดคิ้วแล้วให้เราชี้แผนที่ในโทรศัพท์แทน
- สุดท้ายก็นั่งส่งสายตาแบบอ้อนขอให้พี่วินมอเตอร์ไซค์ช่วยอธิบายต่ออีกที
คิดยังไงกับค่าเรียน
พอจบคอร์สได้ประกาศนียบัตรสีทองมาแผ่นนึง แต่สิ่งที่ได้จริงๆ คือเวลาต้องคุยงานกับทีมสิงคโปร์ผ่าน Zoom แม้ยังต้องเปิดดิคแอบไว้ข้างล่างแต่เริ่มปักหมุดได้ว่า:
- ก่อนตอบคำถามใช้เวลาน้อยลง ไม่ต้องท่องในใจเป็นภาษาไทยก่อน
- ฟังสำเนียงอื่นๆ เช่น อินเดียหรือจีน เริ่มแยกแยะคำศัพท์ได้มากขึ้น
- ที่สำคัญสุดคือเลิกแคร์ว่าต้องพูดเป๊ะ เดี๋ยวนี้ถ้าทำหน้างงแล้วพูดว่า “I forget the word…” ฝรั่งเขาก็ช่วยเติมให้
ตอนนี้เวลาผ่านไปสองเดือน ยังพูดผิดศัพท์การเมืองกับเพื่อนร่วมงานชาวออสเตรเลียทุกวัน แกหัวเราะแล้วแก้ให้เลยไม่เครียด ไม่ได้เป็นเทพภาษาแต่อย่างน้อยก็ไม่หนีเข้าห้องน้ำเหมือนเมื่อก่อนแล้ว…