เริ่มต้นจากความกลัว
ก็ต้องบอกเลยว่า พอพูดถึงเรื่องเรียนภาษาอังกฤษเนี่ย ผมนี่เหงื่อแตกทุกที เป็นไข้อัปยศที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็กๆ เคยโดนครูไทยด่าหน้าห้องเพราะออกเสียง “th” ไม่ถูกแล้วมันตราตรึงมาก มารู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนขี้กลัวไปซะแล้ว พอเป็นผู้ใหญ่ งานก็บีบให้ต้องใช้ แต่ก็พยายามหลีกเลี่ยงเต็มที่ พูดไม่ออก เขียนก็ไม่คล่อง ติดต่อลูกค้าฝรั่งทีก็อึ้งทื่อเป็นปลาทอง
ยอมแพ้ไม่ได้แล้ว
เกิดจุดเปลี่ยนตอนมีโปรเจกต์ใหญ่ที่ต้องสื่อสารกับทีมสิงคโปร์บ่อยๆ พิมพ์แชทคุยกันไปมา ก็นึกในใจว่าเราเข้าใจหมดแหละ แต่พอถึงเวลาคอล์วิดีโอ คุยสดๆ เมื่อยันแล้วยังไง๊? มันเขวี้ยงไปคนละทาง! สัญญากับตัวเองเลยว่าต้องเอาคืน บอกตัวเองว่า เป็นผีก็ต้องทำ
วิธีแค่ “ทำ” ให้ได้
ไม่ต้องลงคอร์สแพงๆ ผมใช้วิธีที่ทำได้ทันที:
- ตั้งกฎเหล็ก : ตอนเช้าก่อนไปทำงาน ทุกวัน ต้องอ่านบทความภาษาอังกฤษอย่างน้อย 1 หัวข้อในหัวข้อที่ชอบ (เทค, การตลาด) อ่านแล้วไม่ต้องพยายามแปลทุกคำ แต่จับใจความว่าเค้าพูดถึงอะไร ประโยคไหนเจ๋งก็จดไว้
- ฟังแบบจับปลาสองมือ : ห้ามดูหนังฝรั่งแบบซับไทยเด็ดขาด! เริ่มจากดูยูทูปเบอร์ฝรั่งที่พูดช้าๆ เรื่องชีวิตประจำวันก่อน ยกมือถือจ้องคลิปเดียววน 4-5 รอบ รอบแรกดูซับอังกฤษ รอบสองพยายามฟังตามซับ รอบสามปิดซับฟังล้วนๆ รอบสี่พูดตามแบบไม่ต้องอาย หัวเราะตัวเองเวลาออกเสียงเพี้ยน
- หาพันธมิตรนกแก้ว : เดินไปร้านกาแฟแถวออฟฟิศวันละครั้ง ตอนสั่งให้สั่งเป็นภาษาอังกฤษ (แค่ “Hot Americano, please”) ลนลานไปหมด แต่พนักงานเค้าคุ้นแล้วไม่ว่าอะไร
- ตัวช่วยไม่ต้องคิดเยอะ : เปิดซีรีย์ Netflix คู่กับแอปเรียนภาษาแบบฟรีๆ มันจะมีบทสนทนาจากในเรื่องให้เราฝึกพูดตาม พูดเสร็จแอปให้คะแนน เสียงตัวเองที่ได้ยินตอนพูดนี่มันขำขีแตกจริงๆ
เรื่องขำกลิ้งที่เจอ
หลุดไปหลายตลก! คิดแล้วก็ปวดหัว
ครั้งนึงตั้งใจจะบอกลูกค้าว่า “I’m concerned about the deadline.” (ฉันกังวลเกี่ยวกับเดดไลน์) เพราะเห็นในคลิปบ่อยๆ ทีนี้ดันพูดผิดเป็น “I’m canceled about the deadline.” (ฉันถูกยกเลิกเกี่ยวกับเดดไลน์?) เจ้าหน้าที่เค้าหน้าสงสัยมากถามกลับว่า “Are you okay, sir?” นี่แทบจะค่อยกุดหัวสิหนา
อีกทีสั่งอาหารในภัตตาคาร คิดประโยคเก๋ๆ ในหัวว่าจะบอกว่า “The steak was delicious.” (สเต็กเมื่อกี้อร่อยมาก) พอถึงเวลาพูดดันลนปนว่า “The snake was delicious.” (งูอร่อยมาก!) แก้วน้ำที่บ๋อยถืออยู่แทบจะหล่น 555+
สรุปแบบคนขี้เกียจพลาดๆ ถูกๆ
ผ่านมา 3 เดือนกว่า ยอมรับเถอะ มันยังแย่อยู่นะ! ไม่ได้พูดคล่องปรื๋อ ยังติดๆ ขัดๆ บ่อยๆ แต่! บรรยากาศในคอล์วงานไม่โหดร้ายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ลูกค้าไม่ทำหน้าวิกฤตเวลาเราพูด พอเราผิด เค้าก็พยายามเข้าใจบ้าง งานคล่องขึ้นมาโข มั่นใจปะแล่มๆ แต่ก็ยังอายเวลาจะยกมือถามในที่ประชุมฝรั่งอยู่ดี
สิ่งที่รู้สึกชัดๆ คือ ความกลัวมันหายไปกว่าครึ่ง อยู่ๆ ก็ไม่คิดมากแล้วว่าจะพูดผิดไหม คนฟังจะหัวเราะหรือเปล่า เดี๋ยวนี้เปิดปากพูดได้เลย เห็นฝรั่งก็เดินเข้าไปทักก่อนบ้างแล้ว ไม่ต้องรอให้เค้ามาถาม “เรียนภาษาอังกฤษมันไม่จบหรอก แต่ถ้าไม่เริ่ม งานเราก็ไม่เดินวะ” คิดแล้วก็ฮึบ เดินไปเปิดซีรีย์รอฝึกต่อแล้ว