ก็คือตั้งใจจะอัพสกิลภาษาอังกฤษให้ปังขึ้นน่ะ เลยไปเสิร์ชหาครูสอนแบบตัวต่อตัวดู
เปิดเน็ตหาไปเจอเว็บนึง เขาว่ามีครูไทยสอนภาษาอังกฤษแบบส่วนตัว ลองอ่านรีวิวแล้วน่าสนใจ ดีกว่าจ่ายแพงๆให้สถาบันนอกอีก
ขั้นแรกเลย
- ลองฟอร์มลงทะเบียนไปก่อน
- ใส่เบอร์โทรกับบอกว่าอยากเน้นพูดให้คล่อง
- แป๊บๆก็มีโทรกลับมา เสียงผู้หญิงน่าฟังมาก
คุยคร่าวๆให้ครูรู้ข้อมูลเรา ต้องสารภาพว่าพอได้ยินราคาคอร์สแล้วหน้าซีดเลย คิดในใจว่าแม่เจ้า ค่าครูแพงเท่ากับข้าวทั้งอาทิตย์! แต่ก็นะ..หืม..ถ้าสอนดีก็คุ้ม
จองคอร์สผ่านไลน์ ต้องโอนมัดจำร้อยนึงก่อน ส่งสลิปไปให้เขา เช็คสลิปเสร็จก็ส่งลิงค์ซูมมาให้ ปิดท้ายด้วยสติ๊กเกอร์ “สวัสดีค่า”
วันแรกที่เรียนนี่โคตรตื่นเต้น
- เปิดซูมมาเจอครูสาวยิ้มหวานใส่ชุดสุภาพ
- ทักทายภาษาอังกฤษฉาดใหญ่ “How are you todaaay?”
- ยืนงันไปสามวิ พึ่งนึกได้ว่าต้องตอบ อ้อ! “I’m fine th…thank you?” เสียงสั่นเหมือนเปิดแอร์จี้
ครูเริ่มเล่าเบื้องต้นเกี่ยวกับตัวเธอ ฟังรู้เรื่องแค่ 30% ที่เหลือคือพยักหน้าหงึกหงักแบบไม่รู้เรื่อง ตอนหลังครูก็ยอมใช้ไทยผสมมา “คือว่า..ครูจบจากออสเตรเลียมาค่ะ” อ๋ออ! แบบนี้สิเข้าใจชัดขึ้น
สองอาทิตย์ถัดมา เริ่มชินกับอาการหน้าแตกเวลาโดนถาม ทำท่าวิ่งไปเปิดดิกที หน้าแดงจัดเวลาออกเสียงผิด พูดผิดไปครูก็ไม่ว่าอะไร แก้ให้ใหม่ ตัวต่อตัวแบบนี้ก็ดีตรงได้พูดจริงๆ ไม่ต้องเขินคนอื่น
ปัญหาใหญ่ตอนจบคอร์สคือ..
- ตังค์หมด! คิดแล้วก็เจ็บใจ คอร์สเดียวราคาเท่ากับซื้อตู้เย็นใหม่เลยนะเนี่ย
- สกิลที่ได้ก็นี่แหละ ยังพูดได้แค่ประโยคง่ายๆ ถามทาง ถามราคา อันนี้พอไหว
- พอเจอฝรั่งจริงในห้างทีไร มันหนีเงียบไปทุกที แค่สวัสดีตอบกลับมาใจก็เต้นแรงแล้ว!
สรุปความรู้สึกแล้วน่าจะคล้ายๆโดนบีบให้ไปเดทกับใครสักคนแบบตัวต่อตัว พอเรียนเสร็จความรู้สึกเหมือนเพิ่งลงจากรถไฟเหาะ อึ้งไปพักนึงว่าเมื่อกี้เราทำอะไรลงไป แต่ก็ภูมิใจนิดๆที่กล้าทั้งๆที่ตัวโกงใหญ่คือตังค์ในกระเป๋าหายไปเยอะ! 555