สวัสดีทุกคน วันนี้เอาประสบการณ์ไปซ้อมภาษาอังกฤษตัวต่อตัวมาเล่าให้ฟัง
เมื่อวานนั่งคิดอยู่ตั้งนาน รู้สึกว่าอยากพูดได้คล่องขึ้นสักที โพสที่ว่าคนอื่นเค้าเรียนแล้วพูดดีขึ้นได้ยังไง… เลยรวบรวมสตางค์ตัดสินใจสมัคร เรียนตัวต่อตัวสดๆ ผ่านแอพนั่นแหละ ลงเวลาก่อนบ่ายสามไว้ ใจเต้นตุ้บๆ ไม่รู้จะโดนถามอะไรดี
พอเข้าไลน์คิวตามเวลา เหงื่อแตกซิบๆ ตรงมือถือมันสั่น… โทรศัพท์ดังกริ๊ง! เห้ย ฝรั่งโทรมา! กดรับแบบหน้าแห้ง พอได้ยินเสียง “Hello?” ปุ๊บ กลับตอบได้แค่ “อ่อ… ฮะโล?” แล้วก็นิ่งไปเลย สมองขาวว่างเปล่า! นึกคำไม่ออกสักที. ตรงแชทมันก็เด้งมา “Are you there??” รู้สึกหน้าแดงจนอยากมุดดิน
ครูเค้าใจดีอะ ฟังออกว่าเราตัน เลยเริ่มยิงคำถามช้าๆ ช่วยเกลี่ยคำตอบให้: “What… did you… eat… for… breakfast?” เราก็ตะกุกตะกักตอบ “I… eat… rice… and… egg.” ฟังตัวเองแล้วแอบเจ็บใจ ทำไมมันยากแบบนี้เนี่ย ทั้งๆ ที่รู้ศัพท์อยู่หรอก!
ระหว่างที่คุยเนี่ย เจอคำไม่รู้บ่อยมาก เช่น ครูบอกว่า “What’s your hobby?” อ้าวย่ะ hobby มันคือไรวะ? แทบบอกกลับไปไม่ได้ ต้องแอบกดเปิดดิกในมือถือเงียบๆ รอ… เสียเวลาคุยตั้งนาน พอกดได้ก็ยิ้มแห้งๆ “ฮ๊อบบี้… อ่อ! งานอดิเรกๆ…” แล้วก็พยายามต่อว่า “I… ฟัง… music… อะไร…” เสียงค่อยลงเรื่อยๆ แค่นี้เหงื่อแตกซะอีก 555
พอเรียนจบ ครูให้โจทย์มาปั่นจิตตก: ให้เราต้องโทรไปคุยใหม่วันละครั้ง น้ำหนักตากระเด้ง! ใจนึงไม่อยากโดนทีน่าสงสารอีก แต่นึกถึงตังค์ที่จ่ายไปแล้ว เลยต้องยอม วิธีเอาตัวรอดที่ใช้ก็ตามนี้:
- เตรียมกระดาษๆ นึง เขียนศัพท์ที่คิดว่าใช้บ่อยติดไว้ ดูได้ตอนเนิบ (เล่มดิกเอาไว้ใกล้ๆ)
- พูดช้าๆ ลดเล้ว ไม่ต้องรีบ ถึงจะตอบ “อ่า…เอิ่ม…” ไปก่อนครูก็ไม่ว่า
- จับแก่นคำถามครูไว้ พอโดนถามเรื่อง “ครอบครัว” ก็ดันไปเรื่องพ่อแม่พี่น้อง ไม่ต้องโยนไปไกล
ผ่านไป 3 รอบ ถ้าให้โอเคเลิศก็ยังไม่ถึง แต่อย่างน้อย เวลาครูถาม “How are you?” เราไม่ตึ๊บแล้วว เปลี่ยนเป็นพยักหน้าแรงๆ คุยออกมาครึ่งประโยคได้เอง เช่น “I… fine!… Little… nervous!” แค่นี้ก็ปลื้มแล้ว! มันดีกว่าแรกเริ่มโครตๆ
สรุปให้ชัด: เรียนตัวต่อตัวมัน ดักจับขี้เขลาตัวเองดา จริงๆ นะ ยอมก้าดแตกยอมตาคล้ำหน้าแดงไปบ้าง แต่พออดทนผ่านวันแรกมาได้ มันรู้สึกว่า “เฮ้ย อดทนอีกหน่อยก็ผ่านไป” ชัดกว่าเรียนวิดีโอเยอะ เพราะโดนจี้ไม่มีหนี! มือใหม่หัดพูดเหมือนเรา พูดช้า เบลอศัพท์ ไม่เป็นไร แค่อย่าเพิ่งเลิกกลางคัน