เอาจริงๆ ก่อนหน้านี้เราใช้วิธีเรียนแบบเดิมๆ เน้นจดเลคเชอร์เยอะมาก เปิดสมุดบันทึกทีไรรู้สึกเหมือนทำการบ้านมากกว่าเรียนภาษา พอไปคุยกะฝรั่งทีไรสมองว่างเปล่าเสมอ ถามตัวเองทุกทีว่าจดไปทำไมเนี่ย
เริ่มจากจุดแตกหัก
วันนึงเราง่วงมากหลังเลิกงาน แทนที่จะเปิดหนังสือก็หยิบโทรศัพท์ดูคลิป Stand-up Comedy ของต่างประเทศแบบไม่ได้ตั้งใจเรียน มันมีมุกนึงที่นักแสดงทำเสียงสูงต่ำแปลกๆ เราหัวเราะทั้งที่งงว่าเค้าพูดอะไร ตื่นมาพรุ่งนี้ยังจำอารมณ์นั้นได้เลย
ลองแบบไม่จดซักตั้ง
เลยทดลองทำตามนี้ 5 อาทิตย์เต็ม:
- วิธีที่ 1: เปิดเพลงฝรั่งตอนอาบน้ำ แบบไม่ต้องเปิดดิก เลย ฟังแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ทำนองเศร้าหรือสนุก
- วิธีที่ 2: หยิบคลิป YouTube ความยาว 3 นาที ฟังซ้ำ 5 รอบ โดยห้ามดูซับ! รอบแรกงงเลเวลเดียว รอบสองจับคำว่า “actually” ได้ รอบสามแอบเดากระแสเสียงว่าเค้าโม้หรือบ่น
- วิธีที่ 3: แอบยืนฟังนักท่องเที่ยวที่ร้านสะดวกซื้อ สังเกตสีหน้าเวลาพูด ตอนฝรั่งถามว่า “How spicy?” ป้าแคชเชียร์ยักคิ้วตอบ “VERY!” เราเห็นภาพเลยว่าคำว่า very นี่ต้องทำเสียงแหลมๆ
- วิธีที่ 4: แกล้งเปิด Netflix เสียงดังเกินหูฟัง ตอนแม่ทำอาหารใกล้ๆ ปรากฎว่าแม่สะดุ้งตอนได้ยินตัวละครตะโกน “Fire!” ในซีรีย์ ตกใจคว้าผ้าเช็ดตัวเปียกมาจับก้นกระทะ 555
- วิธีที่ 5: เปิด AI ขึ้นมา สั่งให้พูดเรื่องมุขตลกแบบเร็วๆ เป๊ะ เรากลัวความเร็วเลยขู่เครื่องว่า “Can you speak slower, I’m not a robot!” พอเครื่องลดความเร็วลงครึ่งนึง เราเอะใจตัวเองว่าเมื่อกูไปตอบเค้ามาได้ยังไง?
จุดพลิกที่เซอร์ไพรส์
อาทิตย์ที่ 3 เห็นทวิตฝรั่งถามว่า “Why Thais say ‘ไชโย’ during zoom meeting?” เราเม้าส์กลับไปโดยอัตโนมัติว่า “เดี๋ยวก่อนนะ นั่นมันเวลาพี่แป๊ะเปิดกล่องสินค้าในไลฟ์สด!” พิมพ์เสร็จถึงได้ตกใจว่าไม่นึกเลยว่าจะแปลกสะดุดตาเค้า
อาทิตย์สุดท้ายไปซื้อกาแฟ พลัดหลงฝรั่ง ถามทางเราด้วยสำเนียงฟินแลนด์บางอย่าง ไม่มีศัพท์ไหนในสมุดช่วยได้ แต่เราชี้ไปที่ป้ายร้านปลาทูด้านขวา บอกง่ายๆ ว่า “Turn right at fishy smell.” พอเค้าหัวเราะแล้วเดินถูกทาง น้ำตาจะไหล
สรุปใจความสั้นๆ: การเรียนแบบไม่จดนี่มันเหมือนหัดว่ายน้ำในทะเลจริงๆ ว่ายเป็นทีแรกคือตอนที่จมน้ำไปหลายอึกแล้วฟุบขึ้นมาหอบเหมือนปลาวาฬ ตอนนี้เลิกจดแล้ว แถมพกปากกาติดตัวแต่…ไว้ขีดเส้นใต้ชื่อเมนูอาหารร้านฝรั่งแทน!