สวัสดีครับทุกคน! วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ เลย กับเรื่องการสอนภาษาอังกฤษแบบตัวต่อตัวเนี่ยแหละ เอาจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะมาทำอะไรแบบนี้จริงจังนะ
จุดเริ่มต้นมันง่ายๆ มาก
เรื่องของเรื่องคือ มีน้องที่รู้จักกันเนี่ยแหละ มันอยากจะฝึกพูดภาษาอังกฤษให้คล่องขึ้น เพราะต้องใช้ทำงาน ไอ้เราก็พอได้บ้างนิดหน่อย อาศัยว่าชอบดูหนังฝรั่ง ฟังเพลงสากล ก็เลยบอกเออๆ ลองดู ช่วยๆ กันไป ตอนแรกก็สอนแบบเพื่อนสอนเพื่อน ไม่ได้มีหลักการอะไรมากมายเลยครับ
ลองผิดลองถูกไปเรื่อย
พอเริ่มสอนคนแรกไปสักพัก เออ มันก็สนุกดีแฮะ เห็นน้องมันค่อยๆ กล้าพูดมากขึ้น จากที่ตะกุกตะกัก ก็เริ่มเป็นประโยคมากขึ้น ผมก็เริ่มคิดว่า เอ๊ะ หรือเราจะลองทำเป็นเรื่องเป็นราวดูดีไหมนะ ก็เลยเริ่มจากตรงนั้นแหละครับ
ขั้นตอนของผมมันก็ประมาณนี้:
- หาคนเรียน: ช่วงแรกๆ ก็อาศัยบอกปากต่อปากในกลุ่มเพื่อนๆ น้องๆ นี่แหละครับ ไม่ได้ไปลงประกาศที่ไหนใหญ่โตเลย
- คุยความต้องการก่อน: อันนี้สำคัญมาก ผมจะคุยกับคนเรียนก่อนเลยว่าอยากเน้นอะไร อยากได้แบบไหน บางคนอยากเน้นพูดสื่อสารในชีวิตประจำวัน บางคนอยากเน้นแกรมมาร์เพื่อไปสอบ หรือบางคนอยากฝึกฟังสำเนียง เราจะได้จับจุดถูก
- ประเมินระดับ: ก็ต้องดูพื้นฐานเขาก่อนครับ ว่าอยู่ระดับไหน จะได้หาเนื้อหาที่มันพอดีๆ ไม่ยากไป ไม่ง่ายไป เดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อน
ลงมือสอนจริงจัง มันเป็นแบบนี้
พอได้คนเรียนแล้ว ตกลงวันเวลากันเรียบร้อย ก็ถึงเวลาสอนจริงแล้วครับ
การเตรียมตัวของผม:
- หาเนื้อหา: ผมไม่ได้ยึดติดกับตำราเล่มไหนเป็นพิเศษนะ ดูตามความเหมาะสมของคนเรียน บางทีก็เอาบทความง่ายๆ จากเน็ตมาอ่านด้วยกันบ้าง ดูคลิปสั้นๆ บ้าง หรือบางทีก็ใช้หนังสือเรียนทั่วไปนี่แหละ แต่จะเลือกบทที่มันตรงกับที่เขาอยากได้
- กิจกรรมเสริม: แค่สอนตามหนังสือมันน่าเบื่อตาย ผมจะพยายามหากิจกรรมให้เขาได้มีส่วนร่วม เช่น ให้ลองแต่งประโยคจากคำศัพท์ที่เรียนไป ให้ลองเล่าเรื่องของตัวเองเป็นภาษาอังกฤษง่ายๆ หรือบางทีก็เล่นเกมทายคำศัพท์กันบ้าง สนุกดี
- เน้นการนำไปใช้จริง: อันนี้ผมให้ความสำคัญมาก คือเรียนแล้วต้องเอาไปใช้ได้จริง ไม่ใช่แค่ท่องจำแกรมมาร์ได้เป๊ะๆ แต่พูดไม่ออก ผมจะพยายามสร้างสถานการณ์จำลองง่ายๆ ให้เขาได้ลองฝึกพูดโต้ตอบ
บรรยากาศการสอน: ผมจะพยายามทำให้มันสบายๆ เป็นกันเอง ไม่เครียดครับ เพราะถ้าเครียดแล้วมันจะเรียนไม่รู้เรื่องเลย ผิดถูกไม่เป็นไร ขอให้กล้าพูดออกมาก่อน เดี๋ยวค่อยๆ แก้กันไป ผมจะเน้นให้กำลังใจซะมากกว่า
อย่างล่าสุดที่สอนน้องคนนึง เขาอยากฝึกพูดเพื่อไปเที่ยวต่างประเทศ ผมก็เริ่มจากบทสนทนาที่ต้องใช้ในสนามบิน ร้านอาหาร การถามทาง อะไรพวกนี้เลยครับ แล้วก็แทรกคำศัพท์กับแกรมมาร์ที่จำเป็นเข้าไปทีละนิด เขาแฮปปี้มากที่เราสอนตรงจุดที่เขาอยากได้จริงๆ
สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการสอน
การมาสอนพิเศษตัวต่อตัวแบบนี้ มันทำให้ผมได้อะไรมากกว่าที่คิดนะ อย่างแรกเลยคือได้ทบทวนความรู้ภาษาอังกฤษของตัวเองไปด้วย เพราะบางทีคนเรียนถามในจุดที่เราอาจจะลืมไปแล้ว ก็ต้องไปค้นคว้ามาตอบเขา
อีกอย่างคือ ได้เห็นพัฒนาการของคนเรียน จากคนที่อาจจะไม่กล้าพูดเลย จนเขาสามารถสื่อสารได้คล่องขึ้น มันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกครับ เหมือนเราได้เป็นส่วนเล็กๆ ที่ช่วยให้เขาทำอะไรบางอย่างได้สำเร็จ
แล้วก็ได้เจอคนหลากหลายแบบ ทำให้เราต้องปรับวิธีการสอนให้เข้ากับแต่ละคน ซึ่งมันก็ท้าทายดีครับ ไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวเลยจริงๆ
ก็ประมาณนี้แหละครับ ประสบการณ์การสอนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวของผม ใครที่กำลังสนใจอยากจะลองสอนดูบ้าง ผมว่าลองเริ่มจากคนใกล้ตัวก่อนก็ได้ครับ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เน้นความเข้าใจ ให้กำลังใจ เดี๋ยวอะไรๆ มันก็ดีขึ้นเองครับผม!
