คือเรื่องมันเริ่มจากที่กูเนี่ยนะ แม่งเอ๊ย ภาษาอังกฤษนี่เป็นอะไรที่แบบ… ติดคอมาตลอดชีวิตว่ะ พูดก็ไม่ได้เรื่อง ฟังก็รู้บ้างไม่รู้บ้าง เวลาต้องใช้จริงนี่เหงื่อแตกพลั่กๆ เลยนะมึง
มีอยู่วันนึงเว้ย ต้องไปคุยงานกับลูกค้าฝรั่ง โอ้โห สภาพกูตอนนั้นนะ เหมือนปลาขาดน้ำอะ อ้าปากพะงาบๆ พูดออกไปแต่ละคำนี่คิดแล้วคิดอีก กลัวผิด กลัวเขาไม่เข้าใจ สุดท้ายแม่งจบแบบงงๆ ลูกค้าก็ทำหน้างงๆ กูก็ทำหน้างงๆ พอกลับมาถึงออฟฟิศนะ โดนเจ้านายสวดไปชุดใหญ่เลย บอกว่าเสียโอกาสทางธุรกิจเพราะกูสื่อสารไม่รู้เรื่อง โคตรเฟลอะวันนั้น
ตัดสินใจว่าพอแล้วโว้ย ต้องหาที่เรียน!
หลังจากวันนั้น กูก็แบบ… ไม่ไหวแล้ว ทนสภาพตัวเองแบบนี้ต่อไปไม่ได้แน่ๆ มันต้องเปลี่ยนแปลง! เลยเริ่มภารกิจตามล่าหาคอร์สพูดภาษาอังกฤษเลยครับพี่น้อง เปิดเน็ตดู โอ้โห แม่งเยอะชิบหาย คอร์สนู้นก็ดี คอร์สนี้ก็น่าสน เลือกไม่ถูกเลยว่ะ บางที่ก็ดูหรูหราไฮโซเกิ๊น กลัวเข้าไปแล้วจะเกร็งจนพูดไม่ออกหนักกว่าเดิม บางที่ก็ดูชิลล์ไปไหม สอนจริงจังป่าววะ? ปวดหัวอยู่หลายวัน
สุดท้ายก็ไปเจอคอร์สนึง เห็นรีวิวว่าเน้นให้พูดจริง ไม่ต้องกลัวผิด ครูใจดี (จริงป่าววะ?) ราคาก็พอรับได้ ไม่ได้แพงเว่อร์วังอลังการ ก็เลยเออวะ… ลองดูซักตั้ง! จ่ายตังค์ สมัครไปแบบวัดดวงเลย
วันแรกของการฝึกพูด และประสบการณ์จริง
พอถึงวันเรียนวันแรกนะ ตื่นเต้นสัสๆ เดินเข้าไปในห้องเรียนก็มีคนอื่นๆ นั่งรออยู่บ้างแล้ว หน้าตาแต่ละคนก็ดูมีความหวัง (และอาจจะมีความกลัวเหมือนกู ฮ่าๆ) ครูก็เข้ามา แนะนำตัวอะไรไปตามเรื่อง ดูเป็นกันเองดี ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
คอร์สนี้แม่งเน้นให้พูดจริงๆ ว่ะ ไม่ได้มานั่งจดเลคเชอร์อะไรเยอะแยะ กิจกรรมแรกๆ ก็ง่ายๆ แนะนำตัว ถามคำถามพื้นๆ แต่พอเริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ โอ้โห… มันก็เริ่มไม่ง่ายละ
- มีให้จับคู่คุยกันตามสถานการณ์สมมติ กูเจอคู่เป็นน้องผู้หญิงคนนึง พูดเก่งชิบหาย กูงี้ใบ้แดกเลย พูดติดๆ ขัดๆ เหงื่อออกมือ
- มีให้ออกไปพรีเซนต์หน้าห้องสั้นๆ อันนี้ก็ใจสั่น แต่ครูเขาก็จะคอยช่วย คอยแก้ให้ บอกว่าผิดไม่เป็นไร ขอให้กล้าพูด
- บางทีก็มีเกมให้เล่น เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด สนุกดี แต่ก็ต้องใช้สมองคิดคำศัพท์เยอะเหมือนกัน
บรรยากาศในห้องเรียนมันก็โอเคนะ ทุกคนก็ดูอยากจะพูด อยากจะฝึกเหมือนกัน ไม่มีใครมานั่งหัวเราะเยาะเวลาใครพูดผิด ซึ่งตรงนี้กูว่ามันสำคัญมาก มันทำให้เรากล้าที่จะลอง
ครูผู้สอนก็… เออ… ก็โอเคเลยนะ เขาไม่ได้สอนแกรมม่าเป๊ะๆ ทุกเม็ด แต่จะเน้นให้เราสื่อสารออกไปให้ได้ก่อน แล้วค่อยๆ มาปรับแก้ทีหลัง เขาจะคอยกระตุ้น ให้กำลังใจตลอด ใครเงียบๆ นี่โดนเรียกตอบประจำ ฮ่าๆ
แล้วมันได้ผลไหมวะ?
ถามว่าเรียนจบแล้วพูดไฟแลบเลยไหม? ตอบเลยว่า ไม่! ฮ่าๆๆ อย่าไปคาดหวังอะไรแบบนั้น มันไม่ใช่ยาวิเศษ แต่มันก็ดีขึ้นแบบเห็นได้ชัดนะเว้ย จากที่เมื่อก่อนนี่แทบจะเป็นใบ้เวลาเจอฝรั่ง ตอนนี้ก็พอจะงมๆ ตอบโต้ได้บ้าง กล้าที่จะเริ่มประโยคมากขึ้น ถึงจะยังผิดๆ ถูกๆ อยู่เยอะก็เถอะ
สิ่งที่กูว่าได้มากกว่าแค่สกิลการพูดนิดๆ หน่อยๆ คือความมั่นใจว่ะ ความกล้าที่จะอ้าปากพูดภาษาอังกฤษเนี่ยสำคัญที่สุดเลยนะ ต่อให้รู้ศัพท์เยอะ แกรมม่าเป๊ะ แต่ถ้าไม่กล้าพูด มันก็จบ พอเราเริ่มกล้าพูดบ่อยๆ มันก็จะค่อยๆ คล่องขึ้นเองแหละ
ตอนนี้ก็ยังต้องฝึกอีกเยอะ ดูหนังฟังเพลงภาษาอังกฤษ พยายามหาโอกาสคุยกับฝรั่ง (ถ้ามี) มันเป็นเส้นทางที่อีกยาวไกล แต่ก็รู้สึกว่าอย่างน้อยก็ได้เริ่มแล้ววะ ไม่ได้จมอยู่กับความกลัวเหมือนเมื่อก่อน
ใครที่กำลังมองหาคอร์ส หรือกำลังลังเลว่าจะเรียนดีไหม กูแนะนำว่าลองดูเถอะ ไม่เสียหายอะไรหรอก แต่อย่าไปคาดหวังว่าเรียนปุ๊บจะเก่งปั๊บ มันต้องใช้เวลาและความพยายามของตัวเองด้วย สำคัญคือหาที่ที่ทำให้เรากล้าพูด แค่นั้นแหละมั้ง
