เมื่อวานบ่ายนั่งคิดว่าถ้าจะสอนอังกฤษเบื้องต้นให้เพื่อนบ้านที่เค้าไม่เคยเรียนมาก่อนเนี่ย ต้องเริ่มยังไง เพราะเพื่อนบอกว่าเอ็งพอช่วยหน่อยได้มั้ย ลูกมันโดนครูสั่งให้ไปแข่งสเปลลิงทีไรก็ร้องไห้ทุกที
เตรียมตัวก่อนเริ่มสอน
แรกๆก็มึนเพราะตัวเราเองพูดอังกฤษได้แต่ไม่เคยสอนใครเลย เลยเปิดเน็ตหาคำว่า “ภาษาอังกฤษพื้นฐาน เริ่มจากศูนย์” ในกูเกิ้ล ปรากฏว่ามันโผล่แต่เว็บสอนพิเศษราคาแพงๆกับศัพท์ยากๆ
เลยลงมือทำเอง:
- วิ่งไปร้านหนังสือเก่าซื้อสมุดแบบฝึกหัดประถมเล่มล่างกอง
- นั่งรื้อหนังสือเรียนสมัยม.ต้นที่เก็บไว้ในกล่อง
- ตั้งกฎง่ายๆ: 一周教三次 ครั้งละไม่เกิน15นาที
วันแรกสอนอะไรบ้าง
เวลาจริงเจอเด็กป.4ตัวเล็กนิดเดียว ยืนซึมๆหลังแม่ พอเรายกสมุดแบบฝึกหัดสีสันสดใสให้ปุ๊บ หน้าเด็กมันก็เบิกกว้าง “โอ๊ะ หนังสือการ์ตูนหรอพี่!”
เริ่มจากศัพท์รอบตัวก่อน:
- ชี้แขนแล้วสอน “ARM”
- ทุบโต๊ะแล้วตะโกน “TABLE!”
- หยิบดินสอมาแปะหน้า “PENCIL”
เด็กมันฮาตรงที่พอดินสอแตะจมูกเรา มันตะโกน “พี่ตัวตุ่น!”
สอนไม่ถึงสิบนาทีก็พบปัญหาใหญ่: โครงสร้างประโยคไทย-อังกฤษมันตรงข้าม! เวลาบอกให้เด็กพูด “นี่คือแมว” แทนที่จะพูด This is cat ด.ญ.ตัวดีมันจะลั่น “แมว is this” ด้วยน้ำเสียงมั่นใจเปี๊ยะ
ปรับแผนการสอนฉุกเฉิน
รวบรวมสติแล้วเปลี่ยนวิธี:
- เขียนศัพท์กับรูปภาพแปะผนังบ้าน
- สอนเป็นบทสนทนาสั้นๆ แทนแกรมม่าเช่น“My name is…”
- เวลาเด็กพูดสลับประโยค ไม่ด่าแต่บอกให้ลองใหม่ แค่ขยับมือทำท่าเด้งคำ
อาทิตย์ที่ผ่านมามีหลุดบ้าง:
- เด็กเอาลิปสติกเราไปขีดกำแพงเขียนคำว่า “DOG”
- หลานสาวเรามาแอบด่า “พอตู่” ทั้งๆที่เราสอน “POR-TU-GAL”
- เด็กใช้ที่ลบดินสอเสียจนหมดแท่งเพราะพยายามเขียน “rhinoceros”
ตอนนี้ได้บทเรียนสำคัญ: อย่าคิดแทนเด็กว่าอะไรยาก-ง่าย บางทีคำว่า “Portugal” มันอาจง่ายกว่าคำว่า “apple” สำหรับเด็กไทยก็ได้นะ