เริ่มแรกเลย รู้สึกแบบนี้มากคืออยากพูดอังกฤษได้ แต่เปิดปากทีไรเหมือนกบร้อง เดี๋ยวๆ ก็หยุดไป เริ่มจากก้าวแรกง่ายๆ เลยค่ะ เอาแอพฟรีๆ ในมือถือมาใช้ก่อน
- เริ่มจากเพลงเด็ก “Head Shoulders Knees and Toes” เปิดซ้ำๆทุกวันตอนอาบน้ำ ร้องตามแบบไม่ต้องอายใคร
- เขียนศัพท์ติดผนังห้องน้ำ คำง่ายๆแบบ “toothbrush”, “soap”, “towel” เห็นทุกครั้งที่แปรงฟัน
- ฝึกรับอารมณ์ประโยคด้วยการดูการ์ตูนฝรั่งแบบไม่เปิดซับ ไม่ต้องเก่ง แค่ฟังว่าเค้าพูดตอนโกรธ ตอนดีใจเนี่ยเสียงมันต่างกันยังไง
ผ่านไปอาทิตย์นึงเริ่มกล้าๆกลัวๆ ไปเจอฝรั่งจริงๆครั้งแรกที่ร้านสะดวกซื้อ ได้ยินเค้าถามว่า “Where coffee?” ยืนแข็งเหมือนหมีขั้วโลก พูดไม่ออกเลยยิ้มๆแล้วชี้ไปที่ชง
ช่วงนี้เลยปรับใหม่ ใช้วิธีของคนจน ค่ะ:
- กดเสียงอ่านกูเกิลทรานสเลตไว้ตอนล้างจาน
- ท่องวันละ 3 ประโยคตอนขึ้นรถเมล์ เช่น “I want this”, “How much?”, “Too expensive”
- อ่านป้ายภาษาอังกฤษตาม BTS ตัวไหนไม่รู้จักถ่ายรูปมา หาแปลทีหลัง
เดี๋ยวนี้ความมั่นใจขึ้นมานิดหน่อย ไปตลาดสดเจอทัวร์ริสต์ถามทาง “Train station?” ทำมือเป็นรถไฟแล้วพูดว่า “Go straight… 5 minute!” ฝรั่งยิ้มแล้วขอบคุณ รู้สึกเหมือนได้รางวัลโนเบลเลยอะ
สรุปแล้วสำหรับคนไม่มีพื้นอย่างเรา ต้อง ไม่ต้องคิดมาก ค่ะ:
- ผิดถูกไม่สำคัญ ผิดนั่นแหละคือเรียน
- ใช้ภาษาอังกฤษวันละนิดเหมือนแปรงฟัน
- หาเรื่องให้เจอฝรั่งจริงๆ ไม่งั้นเหมือนเรียนขับรถแต่ไม่ยอมออกถนน
ตอนนี้เริ่มฟังเพลงสากลรู้เรื่องบ้างแล้วนะ ได้ยินเค้าร้องว่า “I want it that way” ยังเข้าใจผิดว่าเขาต้องการทางนั้นเลย อุตส่าห์พยายามชี้ทางให้อีกต่างหาก ฮ่าๆๆ!
