สอนภาษาอังกฤษที่คิดว่ายากแต่ยิ่งสอนยิ่งมั่ว
วันนี้ตั้งใจจะสอนภาษาอังกฤษให้หลานชายตัวป่วน แรกๆนึกว่าแค่สวัสดี Good morning มันจะยากตรงไหน เริ่มต้นง่ายๆด้วยการสอนท่องศัพท์ในห้องนอน นึกภาพตัวเองนั่งจ้องกันสองคนแบบเนี๊ยบๆ
- Step 1: ชี้ไปที่เตียงอุ๊ยๆปุ๊บก็บอกไปว่า “Bed! เตียง! เบ๊ด!” หลานยิ้มแล้วร้องตาม “เบดๆๆ!” เออเวิร์ค! ใจฟูเลย
- Step 2: ฮึบสอนต่อ ชี้ไปที่หน้าต่างแล้วพยายามยิ้มหวาน “Window! วิ๊นโด่วว!” ทีนี้หลานเริ่มไม่ค่อยสน เดินไปเปิดลิ้นชักแทน
- Step 3: ตามไปจี้ใหม่ ชี้ที่ลิ้นชักแล้วเสียงดังเกิน “Drawer! ดรอว์เออะ! ดรอออ!” หลานตาค้างแล้วร้องอืออาไม่รู้เรื่อง เริ่มปวดหัวแทน
ยิ่งสอนยิ่งทุเรศ ทีนี้มันอยากรู้ว่าภาษาอังกฤษคำว่า “เป็ดยางอาบน้ำ” พูดยังไง นึกในใจว่าตัวเองยังไม่รู้เลย! ต้องเปิดมือถือหาด่วน พอพิมพ์เสร็จ หลานดึงมือถือตั้มลงพื้น กระแทกใจกับกระแทกมือถือไปพร้อมกัน เสียเวลาไป 20 นาทีแกะหูฟังที่หล่นติดใต้ตู้
สรุปว่า ความพังมันมาแบบไม่ทันตั้งตัว จากสอนศัพท์ง่ายๆ พลัดไปสอนคำว่า “cracked screen” (หน้าจอแตก) ซะงั้น หลานจำแม่นเลย แถมวิ่งไปบอกแม่ว่า “ครูเจี๊ยบ (ผม) แคร็กสกรีน!” เป็นประโยคแรกที่ออกเสียงเป๊ะเว่อร์ ครูเจี๊ยบเนี่ยะ… น้ำตาจะไหล
เซอร์ไพรส์ที่ปวดใจกว่า ตอนท้ายเลิกสอน เหมือนรอดตาย หลานจ้องตาใสแล้วถามเป็นภาษาไทยเป๊ะ “ครูครับ… ภาษาอังกฤษยากจัง ต่อไปเรียนภาษาไทยกับครูดีกว่าไหมครับ?”. แหม… เสียงเล็กๆ นั่นน่ารัก แต่มันดังจนหัวใจครูเจี๊ยบร้าวนิดๆ แปปเดียวเท่านี้ยังโดนเทแบบไม่ใยดี สมเป็นอาจารย์สุดเพลี่ยงพล้ำ!
เรื่องมันดราม่าตรงที่ ตอนจะกลับบ้าน ภรรยาถามว่าสอนสนุกไหม ผมเล่าความพังแบบเต็มเหนี่ยว เธอหัวเราะลั่นบ้านแล้วพูดติดตลกว่า “สรุปวันนี้สามีได้ศัพท์ใหม่คือ ‘cracked screen’ กับ ‘broken heart’ ไง” เจ็บแต่จริงจนน้ำตาแห้ง แถมหลานเสริมอีกว่า “ครูเจี๊ยบคร๊าาาาัก!” อ้าว… ลืมสอนคำว่า “ouch” (โอย) ไปซะได้…
