ก่อนอื่นเราไม่อยากไปเรียนนะ แต่นึกได้ว่ามันจะช่วยตัวเองได้ตอนเที่ยวแบบอิสระ เลยตัดสินใจสมัคร
ขั้นแรก : หาที่เรียนให้ตรงจริต
เดินตระเวนดู 3 ที่ แต่ละที่เขาก็อวยกันใหญ่ โทรศัพท์ไปคุยตรงบางที่เสียงแจ๋วดี แต่พอถามเรื่องการบ้านนี่เหมือนโดนฟาดหลังเลย
- ที่แรก : ครูฝรั่งหน้าโหด ราคาแพงโคตร เค้าบอกให้ไปสอบวัดระดับก่อน ทั้งๆที่เราแค่อยากสนทนาปากเปล่า
- ที่สอง : วางป้าย “ครูลุยเดี่ยว” พอไปถึงเจอสตาฟ 5 คนยัดเยียดคอร์สแพ็คเก็จ
- ที่สาม : อยู่ซอยมืดๆ ครูไทยน่ารัก บอกตรงๆว่า “ชั้นเน้นฝึกพูด ไม่เคร่งไวยากรณ์” เลือกนี่เลยจ่ายเงินสดทันที
โดนจับปะทะวันแรกแบบไม่ทันตั้งตัว
พอเดินเข้าไปครูโยนบทบาทสมมติมาเลย! ให้เราเล่นเป็นนักท่องเที่ยวหลงทางนี่แหละ จำลองสถานการณ์รถเมล์หาย สภาพตอนนั้น:
- มือเปียกเหงื่อทั้งที่ห้องแอร์ดี
- นึกศัพท์ “ป้ายรถเมล์” ไม่ออก เลยบอกว่า “ที่ๆรถสีฟ้าหยุด”
- เพื่อนร่วมคลาสพยักหน้าแล้วพูดแก้ให้ถูก “Bus stop!”
สิ่งที่ครูแจกในคลาส
- ห้ามจด : ครูยึดสมุดโน๊ตเลย บอกให้จำจากสถานการณ์จริง
- ตะลุยสื่อ : ให้ดูรีวิวร้านอาหารจากยูทูบแล้วแสดงความเห็นเป็นภาษาอังกฤษ
- บังคับใช้ของจริง : ให้เราสั่งกาแฟผ่านแอปเดลิเวอรี่แล้วอ่านเมนูให้เพื่อนฟัง
ตากล้องโดนแจกใบงานสุดเจ็บ
สัปดาห์สองครูให้ทำรายงานอาหารประจำชาติ…แต่ต้องถ่ายวีดีโอประกอบ! ของเราได้เมนู “ข้าวหมกไก่” ลองพูดไปอัดไปรัวๆ:
“Mix chicken with… yellow powder… wait not powder! It’s like sand but no sand…ขี้เหนียว!”
พอกลับบ้านต้องมานั่งแอบดูคลิปตัวเองแล้วขำกร๊าก วันที่ส่งงานครูก็ท้าให้ออกมาพูดสดๆหน้าห้อง แค่เดินไปหน้ากระดานยังสะดุดเก้าอี้เลย
ผลที่ได้เกินคาด
ตอนนี้แม้แต่ไปตลาดเจอฝรั่งถามทาง พูดออกมาแบบอัตโนมัติโดยไม่ต้องกลัวหน้าหงิกแล้วนะ
- ลืมศัพท์ก็ชี้อะไรใกล้มือไปก่อน
- เสียงไม่เป๊ะแต่ก็ยิ้มไว้ก่อน
- ฝรั่งเค้าใจดีกว่าที่คิดเยอะ!
สุดท้ายนี้ใครกำลังคิดอยู่ว่า “อายไม่กล้าไปเรียน” ขอบอกว่าทุกคนในห้องต่างก็ส่ายก้นหน้าแตกเหมือนกันนะ 😂 รับรองว่าไปเถอะ สนุกโคตร!
