วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์สอนภาษาอังกฤษให้เพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายมาอยู่รั้วติดกันนะ เผื่อใครกำลังอยากสอนภาษาคนใกล้ตัวจะเอาไปปรับใช้ได้
เริ่มจากตั้งหลักก่อน
นั่งจิบกาแฟเช้าอยู่ดีๆ เพื่อนบ้านใหม่ก็โบกมือทักมา “พี่คะอยากให้ช่วยสอนน้องชายหน่อยได้มั้ย มันจะไปสมัครงานเรือสำราญ” ปุ๊บ ตอบปับ “ได้สิ!” แบบไม่คิดเลย เพราะเห็นเด็กวัยรุ่นขยันน่ะ
เจอจุดพังแรกแบบไม่ทันตั้งตัว
- เปิดสมุดเตรียมสอนแกรมมาร์เล่มโปรด – แค่สอน Present Simple เด็กหนุ่มตาลอยแล้ว หน้าเหมือนดูยานอวกาศ
- ทดลองให้พูดแนะนำตัว – ออกมาได้แค่ “I… name… boat job…” เหมือนกำลังต่อจิ๊กซอว์คำศัพท์
- หยิบข้อสอบ TOEIC มาให้ลอง – เด็กยอมตรงๆว่า “บางทีเห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษมันขยุกขยิกนะพี่”
ปรับท่าทีกลางสนามรบ
ถอยมาตั้งหลักในครัว ต้มมาม่าไปคิดไป นึกถึงตัวเองตอนแรกเริ่มเรียนภาษาจีน ตอนนั้นก็ทอยผ้าเช็ดตัวเหมือนกัน เลยเปลี่ยนแผนด่วน:
- เอาประวัติการทำงานของเด็กมาเป็นคัมภีร์ – แปลไทย-อังกฤษทุกตำแหน่งงานที่เคยทำ
- สร้างสคริปต์ 5 นาที – มีทั้งการทักทาย/บอกประวัติ/ถามข้อมูลเรือ เน้นสำเนียงให้ฟังชัดๆ
- ไม่ให้ท่อง! ให้เด็กจับคู่ผมคุยแบบสลับบทบาท เหมือนเล่นเกม
เห็นผลแบบไม่น่าเชื่อ
แค่ครึ่งชั่วโมงหลังปรับวิธี เด็กชายพูดต่อเนื่องเป็นประโยคได้แล้ว แถมหยอกล้อถามผมกลับ “What…you…salary?” ทั้งที่เพิ่งสอนไปว่าบรรทัดนี้ห้ามใช้! ต้องบอกเลยว่าพื้นที่สอนนอกรั้วบ้านวันนั้นน่ะ:
- เด็กตื่นเต้นจนวิ่งไปบอกแม่ว่าได้เรียนสนุก
- เรารู้สึกอึ้งที่วิธีง่ายๆได้ผลเร็ว
- แมวนั่งฟังอยู่ข้างๆทำตาแปลกใจ เหมือนแอบคิดว่า “เมื่อกี้เด็กคนนี้ไม่พูดอังกฤษไม่ใช่เหรอ?”
สรุปสั้นๆที่ได้เรียนรู้
อย่ายัดเยียดสิ่งที่เราคิดว่าดี เอาความฝันของนักเรียนเป็นตัวตั้ง ไม่ต้องเริ่มจากแกรมมาร์ ถ้าจุดหมายแค่สื่อสารได้ ทำให้เหมือนเล่นเกม รับรองไฟไม่ดับแน่นอน!
