วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ลงคอร์สเรียนภาษาอังกฤษให้ฟัง เริ่มจากเดือนก่อนตอนเรานั่งทำงานอยู่ดีๆ ก็มีเมลใหม่จากบริษัทส่งมาเป็นภาษาอังกฤษทั้งฉบับ สมองเราปั๊บตึงเลย ฮือ! แปลไม่ออกสักคำแบบว่าเสียหน้าโคตรๆ เพื่อนร่วมงานยื่นมือช่วยแต่รู้สึกเขินอายมาก เราตัดสินใจว่าต้องเรียนซะแล้ว
ขั้นแรก : หาที่เรียนยังไงดี?
เสิร์ชกูเกิลตะบี้ตะบันใส่คำว่า “คอร์สสอนอังกฤษผู้ใหญ่เริ่มต้น” ออกมาเป็นสิบสถาบัน เปิดแท็บเว็บเพียบจนมึนเลยครับ แพลตฟอร์มออนไลน์ก็มี คอร์สใกล้บ้านก็เพียบ ตัดสินใจยากมาก! จนทนดูรีวิวไม่ไหว สุดท้ายเลือกคลาสเล็กๆ แถว BTS หลักสี่เพราะ:
- เดินทางสะดวก หลังเลิกงานปุ๊บไปเรียนปั๊บ
- มีเพื่อนเคยเรียนมาก่อนบอกครูใจดี
- ราคาไม่แรง เดือนแรกจ่ายแค่พันต้นๆ
โดนเรียนชิลๆ แต่ชีวิตไม่ชิล!
คิดว่าคอร์สเริ่มต้นน่าจะง่ายๆ ที่ไหนได้ ครูให้พูดตั้งแต่คาบแรก! เพื่อนร่วมคลาสพูดกันคล่องปรื๋อ ส่วนเรางี่เง่าตอบแค่ “Yes/No” ได้ ตะกุกตะกักแบบน้ำท่วมพุงคนแน่ะ ยิ่งโดนถามว่าชอบกิจกรรมยามว่างอะไร ตอบไปว่า “Sleep” หมดมุกเลยครับ! แต่ครูไม่ว่ากัน ยิ้มแล้วบอกให้ฝึกทุกวัน แถมแจกสมุดจดศัพท์เล่มหนาเตอะมาให้หนึ่งเล่ม แบบว่า…เหนื่อยแต่จำเป็น
อาทิตย์แรกทรมานสุดชีวิต! ตื่นตีห้าท่องศัพท์ทุกวันก่อนไปทำงาน ลองแต่งประโยคง่ายๆ แค่นี้สมองก็แทบล้นแล้วครับ ไม่เข้าใจเลยว่าเด็กประถมเขาเรียนกันยังไง! เริ่มอยากยอมแพ้ แต่เมื่อดูเงินในบัญชี…โอ้โห…จ่ายค่าคอร์สไปแล้วนะสิ ต้องสู้ตาย!
ปรับแผนเอาตัวรอด
หลังท้อหลายรอบก็ยอมลดเพดานตัวเอง เปลี่ยนจากเป้าหมายเดิมที่ว่า“ต้องพูดเป๊ะเหมือนเจ้าของภาษา” มาเป็น “ขอแค่สื่อสารรอดก็พอ” เริ่มใช้เทคนิคบ้านๆ คือ:
- ดูยูทูบการ์ตูนฝรั่งแบบซับไทย ฟังสำเนียงตามไปด้วย
- เวลาเจอฝรั่งถามทางที่ออฟฟิศ จะพยักหน้ากับยิ้มก่อนค่อยๆ ตอบ
- เขียนไดอารี่สั้นๆ เป็นภาษาอังกฤษวันละสามประโยค
แค่ทำเท่านี้ความรู้สึกเกลียดภาษาอังกฤษก็ค่อยๆ หมดไปครับ (จริงๆ นะ) สามอาทิตย์ผ่านไปพอครูให้แนะนำตัวเอง พูดติดขัดแค่หน่อยๆ แต่ได้ครบทุกประโยค แบบว่าตกใจตัวเองมาก!
ตอนนี้เป็นยังไง?
เรียนมาสองเดือนแล้วครับ บางทีฝันเป็นภาษาอังกฤษด้วยนะ (หลอนไปแล้ว) เวลาฟังเพลงฝรั่งเริ่มจับใจความได้มากขึ้น แถมอาทิตย์ที่แล้วแอบดีใจมาก เพราะสั่งอาหารที่ร้านฝรั่งแล้วตอบโต้ได้โดยไม่ต้องชี้เมนู! แม้จะใช้แต่คำง่ายๆ แต่พนักงานยิ้มแล้วพูดว่า “Well done!” ปลื้มสลบเลยครับ 55555 ขอย้ำว่าคนพูดอังกฤษห่วยๆ อย่างเราทำได้ ไม่ใช่เรื่องน่าอาย! จะพยายามต่อแม้บางครั้งยังงงแกรมม่าบ้าง เวลาครูถามปุ๊บตาลายปั๊บ แต่ก็รู้สึกว่ามันเริ่มคุ้มแล้ว เน้นหนักมาก! ใครกำลังคิดเรียนอยู่ก็รีบลงมือเลยครับ