เอาจริงๆนะ ตอนแรกที่ลงมือทำโปรเจกต์ unfox english นี่เพราะแม่มเจอปัญหาเละเทะมากับตัวเลยอะ ตอนนั้นบริษัทมีเอกสารฝรั่งส่งมาเป็นกองพะเนิน งานเข้าแบบไม่รู้ภาษา เอาดีๆนี่ใกล้โดนไล่ออกอยู่แล้วว่ะ!
จุดแตกหัก
ลองไปซื้อหนังสือแกรมม่ายกเซตมากิน เปิดมาก็เจอเทปกาวรูดสายตาแทบแตก อ่านยังไม่จบย่อหน้าก็หลับคาหนังสือแล้ว วิธีเดิมๆที่เคยใช้มันตายด้านไปหมด อารมณ์เหมือนยัดกระดาษทรายเข้าเครื่องถ่ายเอกสาร – ครูดแล้วครูดอีกแต่เนื้อหามันไม่เข้าไปอยู่ข้างในสักที!
- ท่องศัพท์วันละ 50 คำ → วันถัดมาก็ลืม 45 คำ
- ฟังข่าว CNN → ได้ยินแต่เสียง “บลับ บลับ บลับ” แบบหมาแดกแมลงวัน
- เปิดแชทกับฝรั่ง → พิมพ์ไปสามประโยคเจอคำตอบกลับมาแค่ “k”
ตะบันหม้อตับแตก
อยู่ดีๆผมก็หันไปถีบตู้หนังสือจนฝุ่นฟุ้ง “ล้มกระดาน!” สุดท้ายหยิบสมุดโน้ตเปล่ากับปากกามาหนึ่งแท่ง นั่งจ่อมอยู่มุมห้องเหมือนคนบ้า เริ่มจากเขียนทุกอย่างที่ติดขัดแบบตรงไปตรงมา:
- เจอบทสนทนาที่ไหนแล้วฟังไม่ออก → ปาดเสียงนั้นมาใส่มือถือ
- เลิกจดศัพท์เป็นคำ → ฉีกกระดาษมาติดบนฝาชักโครก เขียนประโยคที่เจอบ่อยๆลงไป (ฮา! ตอนปวดฉี่นี่จำแม่นเป็นพิเศษ!)
- เห็นคำว่า “ain’t” ในคลิปยูทูบ → หยุดวิดีโอแล้วตะโกนเลียนเสียงพูดจนหมาบ้านข้างเคียงเห่าตอบ
ความโหดมันอยู่รายละเอียด
ใช้วิธีลงโทษตัวเองบ้าง:
ถ้าฟังคลิปไม่ออกภายใน 5 รอบ → ยอมจ่ายตังค์ไปซื้อกาแฟสำเร็จรูปสุดเหม็นเขียวมาดื่มแก้วนึง (เจ็บตัวจำได้ขึ้นใจ!) ตกเย็นไม่พยายามเอาศัพท์มาแต่งเรื่องตลก → เอาฝากระโปรงรถออกแล้วถีบจักรยานกลับบ้านแทนนั่งมอเตอร์ไซค์
สามอาทิตย์ผ่านไปแบบนี้ สมองก็เริ่มเปิดตาสักที
ปาฏิหาริย์มันมา:
อาทิตย์ที่สี่เข้าเซเว่น ได้ยินเด็กเอเชียสองคนพูดกันว่า “Gonna grab some munchies” → น้ำตาแทบไหลเพราะนึกความหมายออกโดยอัตโนมัติ!
เมื่อวานนี่เถียงเรื่องงานเป็นภาษาอังกฤษกับคนอินเดียทางโทรศัพท์ได้ สิบห้านาทีโดยไม่ต้องเปิดดิค! พอบอกเมียผลลัพธ์ ตาเธอยังกลมเหมือนยัยนกฮูกตอนเห็นมดสไลม์ไหล่ตู้เย็นอะ!
สรุปสั้นๆ:
เลิกบ้าคลั่งตากแห้ง แล้วไปขุดหลุมอยู่ในดินแทน ต้องให้ภาษามันย่างเนื้อเราแบบจีบหน้ากระทะถึงจะซึมซับ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาให้มัน โคตรจะเถื่อน ไปเลย!