ก็วันนี้จะเล่าให้ฟังเรื่องเริ่มเรียนภาษาอังกฤษอ่ะ ไม่ใช่คนเก่งอะไร เริ่มจากศูนย์เลย ตอนแรกมโนว่าภาษาอังกฤษคงยากน่าดู ต้องใช้ทฤษฎีเยอะแยะ แต่สุดท้ายวิธีที่ได้ผลคือ ทำแบบเด็กประถม ค่อยๆ เก็บทีละไม้ทีละมือ เริ่มง่ายๆ ไม่รีบร้อน
ขั้นแรกสำรวจตัวเอง
นั่งก้มหน้าก้มตาจดลิสต์ออกมา ว่าจุดอ่อนตรงไหนบ้าง:
- ศัพท์ที่เจอบ่อยๆ ในชีวิตประจำวันยังสะกดผิดบ่อย
- คุยกับแอพฯ แปลภาษาปุ๊บต้องฟังซ้ำสามรอบถึงเข้าใจ
- เวลาเจอฝรั่งต้องยิ้มแห้งแล้วหลบ
ลงมือจัดตารางแบบขี้เกียจ
ไม่อยากกดดันตัวเอง เลยกำหนดวันละ 15 นาที ตอนกินข้าวเช้า:
- เปิดยูทูปดูคลิปสอนภาษาอังกฤษช่องเด็กอนุบาล (ที่ร้องเพลงประกอบภาพน่ะแหละ)
- ใช้แอพฯ ท่องศัพท์วันละ 5 คำสลับกับที่จดจากป้ายตามร้านอาหาร
- แปะโพสอิทคำว่า “window”, “spoon” ทับข้าวของทุกชิ้นในห้อง
ปัญหาที่สะดุด
ผ่านไปสัปดาห์นึงเริ่มท้อ:สมองมันดึงดันไม่ยอมจำ!
เช้าวันพุธนั่นนะ ลืมตาขึ้นมาก็นึกศัพท์ “chair” ไม่ได้ ทั้งๆ ที่เดินเตะเก้าอี้ทุกวัน! เลยเปลี่ยนท่าไปดูการ์ตูนสุภาพสตรีแมวด้วยซับไทยก่อน แล้วเปิดซาวน์แทร็กซับอังกฤษทีหลัง พอรู้เนื้อเรื่องอยู่แล้ว จะได้ไม่เครียด
สิ่งที่ค้นพบแบบมุขมิ้น
เจอเคล็ดลับจับจุดตัวเองแบบเซอร์ไพรส์:
- เรียนผ่านเพลงเด็ก “Heads, Shoulders, Knees and Toes” แล้วทำท่าประกอบ – สมองจำได้กว่าเปิดดิกฯ เป็นร้อยเท่า!
- ร้านกาแฟที่ไปประจำ พอรู้ว่าเราพยายามเรียน พี่บาริสต้าช่วยทักทายเป็นภาษาอังกฤษวันละประโยค
- ลืมได้ไม่เป็นไร แต่ห้ามข้ามวัน แค่ 5 นาทีก็ยังดี
ตอนนี้ผ่านมาเดือนนึ่ง ยังฟังฝรั่งไม่รู้เรื่องทุกคำ แต่ไม่หนีแล้ว ยิ้มแล้วพยักหน้ารอ ถ้าเขาใช้ศัพท์ที่รู้ก็ตอบกลับได้ เหมือนสะสมเหรียญทีละอันสวยเลย!