ตัดสินใจเริ่มเรียนอังกฤษเพราะนัดประชุมกับค่ายเพลงต่างชาติ แล้วยืนงงไปหมดเลย สงสัยแม่งพูดเรื่องเดียวกันปะอะ
เตรียมตัวก่อนลงคอร์ส
เช็คว่าไม่รู้ศัพท์อะไรบ้างก่อน เอาเปเปอร์วาดวงกลมปักหมุดไว้ที่ฝาผนังห้องน้ำ เวลาแปรงฟันก็นึกได้ตรงนั้น (แปรงจมปากทุกที ฮ่าๆ) แล้วตีราคาคอร์สเปรียบเทียบสามที่ สุดท้ายเลือกอันที่อาจารย์ฝรั่งพูดช้าสุด เอาจริงๆคนขายเขาพูดว่า native speaker แต่ฟังเสียงคลิปเหมือนพี่วินรถเมล์แถวอาราชเวียงเลย
ช่วงทรมานสัปดาห์แรก
- อัดวีดีโอ: เปิดดูวันละสามตอน ตอนเช้าก่อนกินข้าว ตอนพักเที่ยง ตอนนอน ทำท่าเหมือนฟังรู้เรื่อง แต่สมองสั่งให้กดปิดเสียงตอนนอนเพราะมันคือยานอนหลับชั้นดี
- ท่องศัพท์: เขียนคำว่า “apple” กับ “banana” ปิดตายไว้ที่ตู้เย็น พอแม่มาเปิดตู้เห็นก็บอกว่า “ลูกขา ไอ้รูปแม่งคือส้มปะ”
- ออกเสียง: ฝึกพูดในกระจกเงาหน้าบ้าน วันหนึ่งหมาเพื่อนบ้านเห่าหน้ากระจกใส่พอดี กะว่าจะเห่าใส่หมาแต่พอดันพูดว่า “I am human” ไอ้หมากลับวิ่งหนี… นึกว่าผีปากกา
เจอทางตอนสัปดาห์สาม
ลองเอาเพลงเชยๆของเต้ย อภิวัชร์ มาปรับเป็นเวอร์ชั่นอังกฤษเอง กินเวลาสามชั่วโมง แค่ทำบทเดียว พอไปเปิดให้เพื่อนฟัง เค้าบอกว่า “มึงร้องเพลงฝรั่งหรือสวดมนต์นะ” แต่ทำให้จำ Present Simple Tense ได้ขึ้นใจเพราะต้องแต่งประโยคซ้ำๆกันเป็นสิบรอบ
ความล้มเหลวที่ฮาตกหมู
- สั่งอาหาร: อยากอวดฝีมือเลยไปนั่งโรงแรม พอพนักงานถาม “How spicy?” ดันตอบแบบมั่นใจว่า “Yes, I am Spider-Man” ทุกคนเงียบกริบ…
- การบ้านมั่ว: ครูสั่งให้เขียนเรื่อง Weekend Plan แต่นึกไม่ออกเลยเขียนว่า “I will sleep and dream about fried chicken” ปรากฎว่าได้คะแนนเต็มเพราะครูบอกว่า “Finally, honest student!”
จุดเปลี่ยนสำคัญ
ช่วงอาทิตย์ที่ห้าเพื่อนต่างชาติในเกมเมอร์สักคนมาทักแชทแรกเลยตกใจจนพิมพ์กลับว่า “Sorry my English die” แต่เขาตอบกลับมาว่า “No problem. I speak Thai little” ตอนนั้นถึงรู้สึกว่าคนอื่นเขาไม่ซีเรียสกับแกรมม่าขนาดนั้น แค่อยากสื่อสารกันให้ได้ ไอ้เรากลัวผิดมานี่โง่สุดๆ
ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
ใช้เวลาหกเดือนเรียนจบ ตอนนี้อาจยังพูดผิดๆถูกๆ แต่พอมั่นใจขึ้นกว่าเดิม ลองสั่ง Uber ได้แบบไม่ต้องแคปรูปถนนแล้วนะ ครูเขาบอกให้ทวนด้วยการดูรายการทำอาหารฝรั่งใน YouTube เพราะมีประโยคง่ายๆ แถมพอพูดตามได้ ก็จะได้อาหารอร่อยๆไว้กินแก้เครียดด้วย ไอเดียนี้เจ๋งกว่าเดิมเยอะ!