เริ่มต้นจากความกลัว
เมื่อวานกดดูคลิปตัวเองตอนพูดภาษาอังกฤษแล้วแทบร้องไห้ ฟังแล้วยังงงว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ นั่งยืนยันกับแฟนว่า “อิชั้นพูดว่า ‘พุดดิ้ง’ ไม่ใช่ ‘ผัดไทย’ นะ!” แต่คลิปมันดันได้ยินเสียงว่า “ผัดไท~” ชัดเชียว เลยถือคางตั้งปณิธานว่า ต้องปราบspoken Englishให้ได้
หาวิธียิงไม่ตรงเป้า
ลองไปนั่งจำคำศัพท์หน้าmirrorแบบที่เคยทำตอนม.ปลาย พอกลับมาเจอเพื่อนต่างชาติที่ร้านกาแฟ ทักมาแค่ “How’s your day?” ตัวแข็งทื่อเหมือนหุ่นยนต์ไฟฟ้าขาด ยกมือขึ้นมาคล้ายหุ่นยนต์เกมยิงปืน ตะกุกตะกักตอบว่า “it’s…sun…hot” ทั้งๆที่ฟ้ากำลังครึ้มฝนพรำ!
เปิดสมุดจดความอาย
- พลาดซ้ำที่ร้านสะดวกซื้อ แค่อยากถามว่าครีมกันแดดอยู่ตรงไหน พูดว่า “where…umm…light destroyer?” แม่ค้าตาโตส่งเสียงอืออาแล้วยื่นแบตเตอรี่สำรองให้!
- แอบฝึกในรถแทบสำลัก เปิดYouTubeพูดตามเจ้าของภาษา ตะเบ็งเสียงลิ้นพันกัน ตอนไฟแดงคนข้างเคียงมองตาเป็นสันหลังพราน
- โดนแมวสะกดรอย นึกว่าจะเอาเนื้อไปทำอะไร มานั่งเฝ้าสงสัยตอนร้องเพลงภาษาอังกฤษในห้องน้ำ
เจอทางสว่างกลางเล้าไก่
พอดีแฟนซื้อไก่สดมาทำต้มยำ สังเกตเห็นย่ามนั่งพูดกับไก่เป็นภาษาอังกฤษทั้งวัน! สงสัยเลยเข้าไปคุย ป้าบอกว่า “นู่น…ลูกค้าต่างชาติสั่งไก่ออเดอร์พรุ่งนี้ เราก็ต้องซ้อมสั่งไก่เป็นภาษาอังกฤษสิจ๊ะ”
เลยยืมไอเดียมาประยุกต์ เริ่มพูดภาษาอังกฤษกับวัตถุในครัวแทน:
- ตอนหั่นหมู: “Porky, today you become stir-fry, very tasty!”
- เปิดตู้เย็น: “Hello eggs! Please don’t fall, I have no money!”
- แม้แต่กดน้ำ: “Water, I need you! Don’t splash on my shirt!”
ผลลัพธ์แปลกประหลาด
พอไปประชุมวีดีโอคอลกับทีมต่างประเทศเมื่อเช้า ปรากฏว่าสมองมันประมวลผลแบบอัตโนมัติ! แทนที่จะนึกไทยแล้วแปลเป็นอังกฤษ กลับพูดออกมาได้แบบนี้:
“Project timeline…like cooking curry. First, burn the spices (planning phase), then add coconut milk (resource allocation), last step don’t forget to taste! (testing)” พอพูดจบทั้งทีมส่งอีโมจิผัดไทยมาเพียบ!
สรุปแล้วความลับมันอยู่ที่ “ให้สมองมันได้มุกตลกแบบไม่ต้องเกรงใจ” ยิ่งพูดอะไรเพี้ยนๆกับสิ่งของใกล้ตัว ยิ่งจำแม่น แล้วมันก็เล็ดลอดออกมาในห้องประชุมได้ยังกะหนังบู๊เลย!