ก็เริ่มจากเรื่องคือเมื่อเช้านี้นั่งดู YouTube เซ็งๆ อยู่ มันขึ้นโฆษณาคอร์ส เรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวออนไลน์ ปุ๊บ โผล่มาถึงสามรอบ ตัดสินใจกดสมัครลองฟรีดูก่อน ไหนๆ ก็เลิกเรียนมาตั้งแต่สมัยมอปลายแล้วนี่นา
ขั้นแรก : ทดลองเรียนฟรี
เขาส่งลิงค์มาให้เข้า Zoom ตรงเวลานัด คราวนี้เซ็งกว่าเก่า ครูฝรั่งพูดเร็วปร๋อ พอเราทักว่า “สโลว์ดาวน์ please” ครูก็ยิ้มหวานแต่…ยังพึมพำเร็วเหมือนเดิมเลยอ่าาา มือสั้นกวาดสมุดปาเข้าโต๊ะ 20 นาทีแรกนั่งเหม่อลอย ไม่มีอะไรเข้าหัวเลย เพื่อนบ้านได้ยินเสียงเราถอนหายใจยังหันมามอง
- ครูถามอะไรมาปุ๊บ – ตอบไม่ออก
- ให้อ่านประโยค – อ่านตะกุกตะกัก
- ถามความเห็นเรื่องสภาพอากาศ – อ้าปากค้าง
ขั้นต่อมา : เปลี่ยนครูเอาซะหน่อย
ถอนเงินจากกระปุกออมสินมาซื้อคอร์ส 10 ชม. แต่คราวนี้ไม่ยอมให้สุ่มครูอีก เราเปิดหน้ารีวิววิเคราะห์เกลียดกริบ หลังคุยกับแอดมินครึ่งชั่วโมงจึงได้ ครูติ๊ก – คนไทยสอนเป็นภาษาอังกฤษ แน่ะคราวนี้ถึงบางอ้อ!
แรกๆ ยังตะกุกตะกักอยู่ แต่อึดอัดน้อยกว่าเดิมเพราะครูติ๊กเข้าใจเราขั้นเทพ เวลาพูดผิดเขาไม่ด่า แค่ขมวดคิ้วแล้วสาละวนกับการขีดเส้นใต้ในสมุดจนหน้าตาก้มแทบติดกระดาษ พอเห็นหน้าแบบนั้นเราก็รู้ตัวว่าพลาดตรงไหน
เทคนิคเด็ดที่ได้มา
- นั่งเรียนในชุดนอน – บนเตียงยังได้ แต่ต้องตั้งขาตั้งแท็บเล็ตให้มั่น
- ห้อยปลาตะเพียนไว้ข้างคอม – เวลาตื่นเต้นเกินเกณฑ์ให้ลูบหางปลาคลายเครียด
- ตะโกนคำศัพท์ในห้องน้ำ – วันไหนเรียนเสร็จให้ล็อกประตู แหกปากอ่านออกเสียงกับกระจกเงา
ผ่านไปสามอาทิตย์ สรุปแล้วครูที่เข้าใจเราต่างหากคือของดี มือบิดทรงผมจนยุ่งเหยิงไปห้าครั้งก็ไม่เจอคนสอนที่ใช่ แต่พอเจอครูติ๊ก เขาจะกระซิบปลายสายทุกครั้งก่อนจบคาบว่า “เดี๋ยวส่งเสียงด่าใน LINE group นะคะ พรุ่งนี้มาใหม่!” จนเราเริ่มทำหน้าบานเมื่อไหร่ที่รู้ว่าตัวเองกำลังโดนด่าแบบตัวต่อตัว