ก็คือผมเิริ่มจากปัญหาที่ต้องเรียนภาษาไทยมานานหลายคลาสแล้วมันไม่ค่อยติดซักที เพราะเวลาไปคอร์สกลุ่มนัดเรียนแต่ละทีไม่ได้ งานไม่เป็นเวลา อารมณ์แบบถูตารางเพื่อนบ้านไปแปดบ้านแล้วยังจัดตารางไม่ตรงเลย เฮ้อ!
เลยปิ๊งไอเดียลองเรียนตัวต่อตัวดูดีกว่า ใช้เว็บหา 3 แบบที่มันดันโฆษณาถล่มจอผมทุกวัน แรกก็ตั้งงบ 600 บาทต่อชั่วโมง เงินจรยังไม่นับ แบบที่หนึ่งคือคุยผ่านวิดีโอคอล เลยลองนัดพี่เขาครั้งแรกตอนตี5.30นี่แหละ ทันเวลางานผมดี
ปรากฏว่าแย่เลยคร้าบ! เปิดกล้องมาก็เจอหน้ามืดไปหมด แสงตกร่องผมนี่แบบมืดสนิทเปี๊ยบ อุปกรณ์ในห้องเค้าดันมีแต่โคมไฟสปอร์ตไลท์แฉ่งๆ ผมขยับหน้านิดนึงก็เป็นตัวดำๆ ใหญ่โต ลองสั่งไป “ครูปิดสปอร์ตไลท์ทีครับ” แต่เครื่องเสียงเสียบับๆฟังไม่รู้เรื่อง โดนครูด่าเพราะนอนเรียนไม่ตั้งใจทั้งที่ตาสว่างเต็มตา แถมเน็ตบ้านกระตุกจนคาบนึงทวนคำว่า “น้ำแข็ง” ได้สิบรอบยังพูดอ่างไม่เพราะ! โอ๊ยย—ถอดใจคาบแรกยับเลย
- แบบสองตื่นเต้นกว่า: นัดเจอครูในคาเฟ่ นึกว่าวันนั้นจะชิลไปซื้่อกาแฟกินเค้ก
แต่พอเจอตัวครูจริง ห้องมันโหวงๆ เค้าเปิดแอร์เย็นฉ่ำ ขนาดกระโถนหน้ายังขนลุก นั่งจิบลาเต้ไม่ทันจะอุ่นคอ ครูวีนเพราะได้ยินเสียงเครื่องบดกาแฟครืด…ครืด… ทั้งชั่วโมง ผมกลั้นจิบน้ำโซดาเกือบแตก (คาเฟ่บราวนี่แพงด้วยนะ) แถมพนักงานมองตาเราลำลอง เหมือนกำลังคิดว่า “ไอ้นี่จะสั่งอะไรเพิ่มมั้ย” ตอนท้ายโม้เสร็จทิปไปร้อยกว่าแบบหน้าแตก!
แบบสุดท้ายติ่งเก๋า: เดินคุยกันในสวน
ครูเขาปิ๊งไอเดียนัดเดินเรียนในสวนลุมฯ เลยฮึดจัดกระเป๋าซองไปพร้อมขวดน้ำหูกระต่าย ตื่นเต้นเพราะได้เห็นพระอาทิตย์แล้วพูดคำว่า “เช้านี้สดชื่นจัง” เก็งถูกจริงๆ แต่พอครูชี้นิ้วไปที่ต้นไม้แล้วสอนว่า ใบเหลืองเรียกว่า “ใบไม้ร่วง” ช่วงไหนจะถามว่าร่วงภาษาไทยว่ายังไง… เอ๊ะ!? ก็ครูเดินไวเหมือนสายลม ผมต้องวิ่งตามกระหืดกระหอบ ถามทีหายใจหอบๆ เสียงเป็นแบบ “ขอ..ถาม..นะ..คร๊าบ..คำว่า..หอบนี่..พูด..ยัง..” แถมสุดท้ายพลาดท่าเหยียบขี้หมาเต็มฝ่าเท้ารองเท้าบู๊ทปั๊น
สรุป 3 แบบที่ลอง:
- วีดีโอคอล ดีตรงตื่นเช้าได้แต่กดดันหงุดหงิดง่าย ฟังเสียงไม่ชัด
- คาเฟ่เจอตัว ดูอินเทรนแต่เสียตังค์มาก เหงื่อแตกเพราะกดดัน
- เดินสวนแบบสุด แรกๆตื่นเต้นแต่ปวดขามาก หลังๆสนุกถ้าครูไม่สปอร์ตเกิน!
ตอนนี้ผมใช้สูตรเอาต่างๆมารวมกันนะ—ถ้าครูเคยเดินสวนมาแล้วนัดเรียนวิดีโอแทนได้ถ้าวันไหนฝนตก วันไม่ว่างอยู่บ้านก็สไกป์ แต่มีข้อแม้: ครูต้องไม่ใช่คนแซงฉันเสียงดัง! มันเวิร์กเพราะยืดหยุ่นไม่ตายตัว เหมือนไปตลาดเลือกเอาซี้อตามอารมณ์วันนั้นนั่นแหละ แค่นี้ท่องศัพท์ได้ไม่เพลินยังไง!