สวัสดีครับทุกคน! วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์ตรงๆ ของผมเลยกับการพยายามจะพูดภาษาอังกฤษให้ได้คล่องๆ หน่อย คือเรื่องของเรื่องมันเริ่มมาจากความรู้สึกที่ว่า เอ้อ โลกมันไปไกลแล้วนะ เรายังงูๆ ปลาๆ อยู่เลย มันต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ
จุดเริ่มต้นของการผจญภัย
ตอนแรกเลยนะ ผมก็คิดง่ายๆ ว่า เอ้อ ดูหนังฝรั่งเยอะๆ ฟังเพลงสากลบ่อยๆ เดี๋ยวมันก็ซึมซับไปเองแหละ แต่เอาเข้าจริง พอดูหนังก็อ่านแต่ซับไตเติ้ล ฟังเพลงก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง สรุปคือ ไม่ได้ช่วยเรื่องการพูดเลยซักนิด ฮ่าๆๆ คือมันได้ศัพท์บ้างแหละ แต่พอจะเรียงเป็นประโยคพูดออกมาจริงๆ มันติดขัดไปหมด
ลองผิดลองถูกสารพัดวิธี
หลังจากนั้น ผมก็เริ่มจริงจังขึ้นมาหน่อย ลองไปหาโหลดแอปพลิเคชันสอนภาษามาเล่นดู แรกๆ ก็สนุกดีนะ เหมือนเล่นเกม แต่พอเล่นไปซักพัก มันก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่การสนทนาจริงๆ อยู่ดี มันเหมือนเราท่องจำประโยคมากกว่า แล้วก็เคยคิดจะไปลงคอร์สเรียนสนทนา แต่ด้วยความที่งานมันไม่เป็นเวลา แล้วก็แอบคิดในใจว่าถ้าไปเรียนแล้วเจอคนเยอะๆ เราจะกล้าพูดมั้ยวะ กลัวพูดผิดแล้วอายเขาอีก สรุปก็เลยยังไม่ได้ไปลอง
- ดูหนังฟังเพลง: ได้ศัพท์นิดหน่อย แต่พูดไม่ได้
- แอปพลิเคชัน: เหมือนท่องจำ ไม่ใช่การสนทนาจริง
- คิดจะลงคอร์ส: กลัวอาย ไม่กล้าพูด
จุดเปลี่ยนสำคัญ (ที่ทำให้ต้องเอาจริง)
มีอยู่วันหนึ่ง ผมไปเดินเล่นแถวๆ ที่นักท่องเที่ยวเยอะๆ แล้วก็มีฝรั่งคู่หนึ่งเดินเข้ามาถามทางผมเป็นภาษาอังกฤษ ตอนนั้นนะ ในหัวผมมีคำศัพท์เต็มไปหมดเลยนะ แต่พอจะอ้าปากพูดเท่านั้นแหละ มันเรียบเรียงไม่ถูก พูดตะกุกตะกัก อธิบายแบบงงๆ จนเขาก็ทำหน้างงๆ สุดท้ายเขาก็ขอบคุณแล้วเดินจากไปแบบงงๆ เหมือนกัน วินาทีนั้นบอกเลยว่า โคตรเฟล! รู้สึกแย่กับตัวเองมาก ทำไมแค่นี้เรายังสื่อสารไม่ได้วะ ทั้งๆ ที่คำศัพท์มันก็อยู่ในหัวแท้ๆ
เริ่มปฏิบัติการจริงจัง (หลังจากเฟลสุดขีด)
หลังจากวันนั้น ผมก็เลยตั้งปณิธานกับตัวเองใหม่ว่า ยังไงก็ต้องพูดให้ได้! ผมเริ่มจากการ พูดกับตัวเอง ครับ ใช่ครับ พูดกับตัวเองนี่แหละ ตอนอาบน้ำ ตอนขับรถ ผมจะพยายามคิดเป็นภาษาอังกฤษ แล้วก็พูดมันออกมาดังๆ ไม่ต้องกลัวผิด เพราะไม่มีใครได้ยิน ฮ่าๆๆ มันช่วยให้เรากล้าที่จะเปล่งเสียงออกมาจริงๆ
ต่อมา ผมก็เริ่ม หาเพื่อนคุย ตอนแรกก็หายากหน่อย เพราะเพื่อนรอบตัวก็ไม่ค่อยมีใครสนใจฝึกเหมือนกัน ผมเลยลองหาจากกลุ่มในอินเทอร์เน็ตดูบ้าง หรือบางทีก็ลองชวนเพื่อนที่พอจะพูดได้บ้างมาคุยเล่นกันเป็นภาษาอังกฤษ แรกๆ ก็เขินๆ หน่อย แต่พอคุยไปเรื่อยๆ มันก็เริ่มชิน เริ่มกล้ามากขึ้น จากประโยคง่ายๆ ก็เริ่มซับซ้อนขึ้น
สิ่งสำคัญที่สุด ที่ผมค้นพบเลยนะ คือ ไม่ต้องกลัวผิด! ตอนแรกผมกลัวมาก กลัวแกรมมาร์ผิด กลัวออกเสียงไม่ถูก แต่พอเรากล้าที่จะพูดออกไปก่อน ผิดก็ช่างมัน เดี๋ยวค่อยๆ แก้ไขไป คนฟังเขาพยายามจะเข้าใจเราอยู่แล้ว แล้วพอเราพูดบ่อยๆ เราจะเริ่มจับทางได้เองว่าควรจะพูดยังไง
ผลลัพธ์ในปัจจุบัน
มาถึงตอนนี้ ถามว่าผมพูดคล่องปร๋อเลยมั้ย ก็ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่ผมสามารถสื่อสารเรื่องทั่วๆ ไปในชีวิตประจำวันได้แล้ว กล้าที่จะเริ่มบทสนทนากับชาวต่างชาติมากขึ้นเยอะ จากที่เคยใบ้กิน ตอนนี้ก็พอจะเอาตัวรอดได้สบายๆ เวลาต้องใช้ภาษาอังกฤษจริงๆ มันอาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แกรมมาร์อาจจะมีผิดบ้าง แต่ผมสื่อสารรู้เรื่อง นั่นคือสิ่งที่ผมพอใจมากแล้วครับ
สรุปแล้ว ประสบการณ์ของผมคือ อย่าไปกลัวครับ ลงมือทำเลย พูดออกมาเยอะๆ ผิดก็แก้กันไป ไม่มีทางลัดสำหรับการเรียนภาษาจริงๆ ครับ มันต้องอาศัยความสม่ำเสมอและความกล้าล้วนๆ ครับผม!